Έχουν περάσει 54 χρόνια και όμως, κάθε φορά που ακούγεται «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»,
το στομάχι σφίγγεται και η ψυχή ανατριχιάζει. Ο Μάνος Λοΐζος το συνέθεσε για την ταινία «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού, το 1971. Και από τότε, έγινε σύμβολο.
Πίσω από την εμβληματική αυτή μελωδία κρύβεται μια άγνωστη ιστορία: ο Λοΐζος ήθελε να του γράψει στίχους ο στενός του φίλος και κορυφαίος στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Εκείνος όμως αρνήθηκε. Όχι από αδιαφορία, αλλά από σεβασμό.
Στην ταινία, το ζεϊμπέκικο συνοδεύει τον πρωταγωνιστή σε μια σκηνή-σύμβολο, όπου ο χορός γίνεται ξέσπασμα, πάλη, ελευθερία και καταπίεση μαζί. Ο ήχος του μοιάζει να κουβαλά όλη τη σύγχυση και το δράμα της ελληνικής ψυχής και ίσως αυτό να είναι το πραγματικό του μεγαλείο.
Δεν είναι τυχαίο ότι, δεκαετίες μετά, εξακολουθεί να χορεύεται με σεβασμό. Δεν είναι απλά μουσική. Είναι τελετουργία. Και ίσως τελικά, η άρνηση του Παπαδόπουλου να έδωσε στο κομμάτι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν: τη σιωπή ανάμεσα στις νότες.
