Μια ξεχωριστή τηλεοπτική στιγμή χάρισαν
στους τηλεθεατές ο Γιώργος Τσαλίκης και ο 20χρονος γιος του, Χάρης.
Ο γνωστός τραγουδιστής εμφανίστηκε στην κυπριακή εκπομπή «Sunday Night» και, για πρώτη φορά, εμφανίστηκε μπροστά στην κάμερα μαζί με τον γιο του.
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας με τη Χριστιάνα Αριστοτέλους, εκείνη πρότεινε να φωνάξουν στο πλατό τον Χάρη, ο οποίος παρακολουθούσε δια ζώσης τη συνέντευξη. Ο τραγουδιστής, συγκινημένος, ανταποκρίθηκε λέγοντας:
«Τα 25 χρόνια που είμαι στη δουλειά, η οικογένειά μου είναι εκτός, αλλά είναι έτσι το σκηνικό – η Κύπρος το κάνει αυτό – που θα ήθελα πάρα πολύ».
Ο Χάρης, που ζει στην Κύπρο λόγω σπουδών, κάθισε δίπλα στον πατέρα του και οι δυο τους μίλησαν μαζί μπροστά στις κάμερες για πρώτη φορά.
Ο Γιώργος Τσαλίκης δεν έκρυψε την περηφάνια του για εκείνον:
«Δεν έχουμε ξανακάνει ποτέ κοινή εμφάνιση. Ούτε φωτογράφιση. Τίποτα. Θέλω να πω ένα πράγμα για τον Χάρη, και για όλα μας τα παιδιά, είναι ο Βασίλης, ο Χάρης και ο Άγγελος, είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα παιδιά μου, είναι πάρα πολύ καλά παιδιά. Είναι πάρα πολύ καλόψυχα παιδιά. Δε μου έδωσε ποτέ το δικαίωμα να του φωνάξω. Έχουμε πάρα πολύ καλά παιδιά και χαίρομαι πάρα πολύ που ήρθε να σπουδάσει στην Κύπρο γιατί το ήθελα κι εγώ πολύ».
Από την πλευρά του, ο Χάρης μίλησε με ειλικρίνεια για την παιδική του ηλικία και τη σχέση με τον πατέρα του:
«Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω, είναι ίσως – πλέον όχι, αλλά πιο μικρός – ότι δεν τον βλέπαμε τόσο πολύ. Πλέον έχει αλλάξει αυτό. Περνάμε αρκετό χρόνο μαζί, καθημερινά. Αυτό ήταν το μόνο παράπονο που είχα μικρός. Δεν του είχα πει ποτέ τίποτα. Δεν του το έλεγα αυτό… Δεν ήθελα να δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα. Πίστευα ότι είναι για καλό. Ήξερα ότι το κάνει για καλό και για εμάς».
Και πρόσθεσε με χαμόγελο:
«Και εγώ και τα αδέλφια μου, τον πατέρα μας τον βλέπουμε πλέον σαν φίλο μας. Και σαν μπαμπά βέβαια αλλά και σαν φίλο μας γιατί περνάμε χρόνο μαζί, όλη μέρα κάθε μέρα. Όπως μιλάμε στους φίλους μας, μιλάμε και στον μπαμπά μας πλέον. Δεν έχω βρει κάτι ακόμα να με εκνευρίζει στον μπαμπά μου. Δεν έχω ανακαλύψει ακόμα το αδύνατο σημείο του. Νιώθει περηφάνεια για εμάς».
