Η Χαρούλα Αλεξίου
ήταν εκείνη που μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετώπισε με τη φωνή της και συγκίνησε τους πάντες.
Η ίδια μιλά γι΄αυτό το «πένθος», γιατί σαν πένθος το βιώνει και συγκλονίζει με τα όσα λέει σε συνέντευξή της.
Περάσατε ένα πένθος. Παραδεχτήκατε την απώλεια (της φωνής). Πήρατε το χρόνο που χρειαζόταν, πήρατε τη γενναία απόφαση. Και η ήττα, όπως την ονομάσατε, δεν ήταν ήττα;
Το πένθος δεν έχει τελειώσει και δε νομίζω πως θα βγω από αυτό ποτέ. Όχι πραγματικά. Απλά μαθαίνουμε οι άνθρωποι να ζούμε με αυτό, γιατί δε γίνεται αλλιώς, η ζωή προχωράει, πάει μπροστά, αν και γεμάτη απώλειες. Μήπως αυτό είναι το μόνο πένθος που έχω ζήσει ή που θα ζήσω;
Και, όχι, δεν πιστεύω πως κάθε τέλος σημαίνει πάντα απαραίτητα και μια καινούρια αρχή. Το τραγούδι δεν ήταν απλά μια δραστηριότητα που τώρα θα αντικαταστήσω με μια άλλη. Δεν ήταν γέμισμα χρόνου για μένα. Ούτε νιώθω πως κάνω ένα νέο ξεκίνημα με την υποκριτική, απλά νιώθω τρομερά οικεία, το απολαμβάνω πολύ και μου αρέσει πολύ ο ρόλος μου - για όσο κρατήσει.
Τελικά ποια ήταν η απάτητη κορυφή που εσείς θέλατε να φτάσετε;
Η απάτητη κορυφή για μένα είναι ο τόπος που κατοικεί ο έρωτας, όταν τελειώνει μαζί σου. Εκεί θα ήθελα να φτάσω και να ζω μαζί του για πάντα.
Αν γεννιόσασταν σήμερα, θα τα κάνατε όλα ίδια;
Κακά τα ψέματα, τίποτα δε θα μπορούσε να είναι ίδιο χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Βασίλη Τσιτσάνη. Αν είχα πάλι την τύχη να έχω δίπλα μου αυτούς, τότε ναι, ας ξαναζούσα τα ίδια και χειρότερα, είπε η Χαρούλα Αλεξίου στα Πρόσωπα.
