Τέμπη: Συγκλονίζει
η μαρτυρία της φοιτήτριας Αγνής Τιτέλη στο MEGA Καλημέρα, που ταξίδευε με τη μοιραία αμαξοστοιχία. Όπως είπε η ίδια, σώθηκε από την παρότρυνση του συντρόφου της να μην μπει στα μπροστινά βαγόνια της αμαξοστοιχίας.
Η φοιτήτρια, που βρισκόταν στο βαγόνι 7, είπε στο MEGA πως είναι ζωντανή από τύχη.
«Σώθηκα γιατί ο σύντροφος μου με παρότρυνε να μην μπω στο βαγόνι 2 και μπήκα στο βαγόνι 7. Πάντα συνήθιζα να κλείνω στα μπροστινά βαγόνια, ο φίλος μου με παρότρυνε να κάτσω πίσω, που να φανταστώ ότι αυτό θα μου έσωζε τη ζωή», είπε.
Στη συνέχεια περιέγραψε τα δραματικά λεπτά της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών.
«Το βαγόνι μου είχε τεράστια ανατάραξη. Κουνήθηκε πάρα πολύ το δικό μας βαγόνι που ήταν το τελευταίο, δεν μπορώ να φανταστώ τι έγινε μπροστά. Δεν είχαμε οπτική επαφή με έξω, νόμιζα ότι θα πέσουμε σε γκρεμό και το συναίσθημα ότι μπορεί να πεθάνω δεν μπορώ να το ξεχάσω. Ήμασταν στο τούνελ και το τι είδα δεν θα ήθελα να το βιώσει κανένας ποτέ».
«Πήγα στην αντίθετη πλευρά του τούνελ, σκαρφάλωσα με προσοχή, είχε και τρύπες κάτω. Δεν έβλεπες, δεν ήταν ασφαλής ο δρόμος. Για καλή μου τύχη βρήκαμε δρομάκι, έπεσα, χτύπησα τα γόνατά μου, αλλά δεν είναι κάτι σοβαρό. Είδα ανθρώπους να βγαίνουν με αίματα, τσιριδες, φώναζαν «καίγομαι». Ήθελα να πάω κοντά, αλλά δεν είχα και τη δύναμη», είπε.
Στην αρχή η φοιτήτρια δεν ήξερε τι έγινε και νόμιζε πως το τρένο εκτροχιάστηκε.
«Δεν ήξερα ότι έγινε σύγκρουση με τρένο. Ο μπαμπάς μου μου το είπε στο τηλέφωνο. Του είπα «μπαμπά, έχει πάρει φωτιά το τρένο». Έκλαιγα, μου κοβόταν η ανάσα. Έπαθα σαν κρίση πανικού, έχω ξεχάσει πολλά πράγματα, δεν ήξερα καν ότι έχω χτυπήσει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά, θέλω πάντα να είναι κάποιος δίπλα μου. Δεν μπορώ να μένω μόνη μου», είπε.
Στο «MEGA Καλημέρα» μίλησε και η μητέρα της φοιτήτριας, η οποία δήλωσε ότι η οικογένειά τους δεν μπορεί να συνέλθει μετά την τραγωδία.
«Είμαστε χαρούμενοι γιατί είναι καλά το παιδί μας, αλλά δεν μπορούμε να συνέλθουμε για όλους τους υπόλοιπους. Μου είπε «μαμά καιγόμαστε», όταν την πήρα πίσω, ένα μαρτύριο, παντού φωνές, κλάματα, τραγικές στιγμές. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που ζούσαμε, ήμασταν κάθε ώρα στο τηλέφωνο με το παιδί», είπε.
