"Πέθανε ο πατέρας μου
kαι έπαιξα στο θέατρο, έτρεχαν τα μάτια μου στη σκηνή" ομολογεί, επίσης, η Ρένια Λουιζίδου.
Με αφορμή την θεατρική σύμπραξη με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, η Ρένια Λουιζίδου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής «Δύο στις 10″ και τη δημοσιογράφο Έρη Βαρδάκη την Κυριακή. Μέσα σε όλα, η δημοφιλής πρωταγωνίστρια θυμήθηκε τη δύσκολη στιγμή που κλήθηκε να διαχειριστεί όταν πέθανε ο πατέρας της.
«Έπαιξα και όταν πέθανε ο πατέρας μου, ήμουν πολύ μικρή και δεν με ρώτησε κανείς αν μπορώ. Αλλά ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης και δεν νομίζω να παρατήρησε κανείς ότι έτρεχαν τα μάτια μου στη σκηνή» εξομολογήθηκε χαρακτηριστικά η Ρένια Λουιζίδου.
«Νομίζω ότι δεν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω στο δίκαιο, στο καλό, στην ισορροπία των ανθρώπινων σχέσεων. Πιστεύω ότι λογοδοτούμε όλοι σε ένα μέρος του εαυτού μας και στην ανθρωπότητα. ‘Oχι στον Θεό, έναν γέροντα με μούσια που μας παρακολουθεί και που θα μας τιμωρήσει. Και νομίζω ότι στην πραγματικότητα και όλες οι θρησκείες συμβολικά το περιγράφουν αυτό, κανένας δεν κυριολεκτεί. Είναι ο τρόπος να αφηγηθείς το ίδιο πράγμα που λέω και εγώ ότι πρέπει να είμαστε καλοί και δίκαιοι ο ένας με τον άλλον» δήλωσε παράλληλα, σε άλλο σημείο της συνέντευξη, η Ρένια Λουιζίδου στην κάμερα της εκπομπής της ΕΡΤ.
Παράλληλα, όσον αφορά τον ηλικιακό ρατσισμό τον οποίο υφίστανται οι γυναίκες, η ηθοποιός τόνισε τα εξής. «Η εποχή μετά τα 90s στράφηκε σε μια νεολαγνεία, ότι πρέπει να καταπολεμηθεί το γήρας. Ο χρόνος που περνάει αντιμετωπίζεται ως εχθρός. Οι γυναίκες κάνουμε πράγματα άθελά μας πολλά εις βάρος του εαυτού μας. Κρίνουμε η μία την άλλη πολύ συχνά με αυστηρότητα, σκληρότητα, κουτσομπολίστικη διάθεση. Διαβάζεις στα social media πράγματα από γυναίκα προς γυναίκα και σκέφτεσαι “πώς λέχθηκε αυτό;”. Έχουμε φτάσει σε σημείο να απολογούμαστε γιατί μεγαλώνουμε».
