Η Γεωργία Καλτσή
θα λέγαμε χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δε σταματά ποτέ και για κανέναν λόγο. Τι κι αν από το 2015 σε ηλικία μόλις 21 ετών, λόγω ενός τροχαίου που είχε με τους φίλους της τον Μάρτιο του 2015 στην Κηφισίας, κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, εκείνη δε σταμάτησε να ονειρεύεται και να σκέφτεται τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα.
Της αρέσουν οι προκλήσεις και να δοκιμάζει διαρκώς νέα πράγματα. Η Γεωργία Καλτσή έχει σπουδάσει στη σχολή Clinical Dietetics and Nutrition στο Queen Margaret στο Εδιμβούργο και πλέον είναι εκπαιδεύτρια ανθρώπων με αναπηρία, είναι αθλήτρια στο άθλημα της ξιφασκίας και παίζει μπάσκετ στην κατηγορία Α’ Εθνικής ενώ τώρα τη βλέπουμε και σε κάτι τελείως διαφορετικό το οποίο όμως δείχνει να απολαμβάνει στο έπακρο.
Η Γεωργία Καλτσή, είναι η νέα πρωταγωνίστρια της σειράς “Στα 4” που προβάλλεται από τον ΑΝΤ1+ και μέσω αυτής, μας δείχνει την καθημερινότητα ενός ατόμου ΑμεΑ χρησιμοποιώντας έντονα το στοιχείο του χιούμορ κάτι που κυριαρχεί και στην πραγματική της ζωή. Στην αποκλειστική συνέντευξη στο TLIFE, η Γεωργία Καλτσή μιλά για την εμπειρία του να πρωταγωνιστεί σε μια σειρά, τις πρώτες στιγμές μετά το ατύχημα, τη σχέση με τις δυο φίλες και συνεπιβάτιδές της αλλά και τον μέντορά της Μάκη Καλαρά.
Γεωργία, πώς προέκυψε η πρόταση για τη σειρά “Στα 4”;
Απλά μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου, με ρώτησαν αν είμαι η Γεωργία Καλτσή και έπειτα μου είπαν ότι ήθελαν να μου προτείνουν έναν ρόλο. Παραξενεύτηκα και τους ρώτησα μήπως κάνουν κάποιο λάθος. Θεατρίνα είμαι, ηθοποιός όμως όχι. Μου εξήγησαν όμως ότι είχαν παρακολουθήσει την πορεία μου, είχαν δει συνεντεύξεις μου και λόγω όλων αυτών, θεώρησαν ότι μπορώ να κάνω τον ρόλο της Στέλλας.
Κάναμε κάποια ραντεβού με τον σκηνοθέτη, τον σεναριογράφο, μιλήσαμε και με τους ανθρώπους του Ομίλου, διάβασα το σενάριο… Εννοείται πως έκανα κι εγώ τις ερωτήσεις μου γιατί δεν είχα δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο. Είναι και ο τίτλος “Στα 4” που είναι λίγο catchy. Ναι μεν εννοούμε τα τέσσερα ροδάκια αλλά από την άλλη, είναι και η Στέλλα που αναζητά να επανέλθει και στον σεξουαλικό τομέα μετά το ατύχημα. Εκεί είχα κάποιους ενδοιασμούς γιατί έλεγα:
“‘Ωπα, τόσα γκομενάκια φαίνονται εδώ, τι ακριβώς θα γίνεται εκεί που γράφει ότι πάει να γίνει η σεξουαλική πράξη;” όχι τίποτα άλλο, θα με δουν και οι γονείς μου, οι παππούδες μου… Με διαβεβαίωσαν όμως πως θα γίνει ό,τι θέλω εγώ και μέχρι εκεί που εγώ θέλω. Επομένως, δεν είχα λόγο να αρνηθώ. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι δηλώνω και taboo braker και μου αρέσει να “πικάρω” θετικά τους ανθρώπους, μια γερή μπουνιά στο στομάχι με ρεαλισμό και αλήθειες είναι καλό να δίνεται που και που.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους αυτούς που με επιλέξανε και επενδύσανε τα χρήματά τους πάνω μου χωρίς να ξέρουν αν μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό. Είναι τιμή μου που θεωρούν ότι έχουμε κερδίσει το στοίχημα. Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ και στην παραγωγή του ΑΝΤ1 αλλά και σε όλους τους ηθοποιούς που με αγκάλιασαν και με βοήθησαν.
Ένας λόγος που, όπως μου είπαν, δέχτηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο, είναι το ότι στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται ένα άτομο με αναπηρία και όχι κάποιος ηθοποιός γιατί αυτό έχει και μια μεγαλύτερη απήχηση στα άτομα με αναπηρία, νιώθουν πιο οικεία, βλέπουν πράγματα που έχουν ζήσει και βιώνουν καθημερινά.
Πιστεύεις ότι έλειπε μια τέτοια σειρά από την ελληνική πραγματικότητα;
Σαφώς. Ναι μεν υπάρχουν σε κάποια σήριαλ αναφορές σε αναπηρίες ή τραυματισμούς αλλά, πέραν του ότι μέχρι σήμερα ηθοποιοί υποδύονταν ανάπηρα άτομα ενώ δεν είναι, υπάρχει και μια γενικότερη άγνοια γύρω από το θέμα. Με το “Στα 4” θεωρώ ότι μπήκε ένα λιθαράκι στο να καλυφθεί ένα μικρό κενό σε αυτή την άγνοια που επικρατεί. Έπρεπε θεωρώ να γίνει κάτι τέτοιο γιατί είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που ανήκουν σε ομάδες ΑΜΕΑ και που αυτή είναι η ζωή και η καθημερινότητά τους.
Εγώ είμαι από τα άτομα που το ζουν αυτό το πράγμα από μέσα, και σαν ΑμεΑ αλλά και σαν εκπαιδεύτρια ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το ίδιο ή και πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα με το δικό μου. Εγώ μπορώ να πω ότι είμαι και από τους τυχερούς γιατί ο τραυματισμός μου είναι τέτοιος που μου επιτρέπει να ζω ανεξάρτητα και αυτόνομα. Μου αρέσει που αυτή τη σειρά δείχνει αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, το πώς μπορεί να το βιώνουν οι γονείς, αλλά και όλος ο κοινωνικός περίγυρος, καθώς και άτομα με άλλες αναπηρίες που θα δούμε σε άλλα επεισόδια.
Η Στέλλα είναι ένας πολύ δυναμικός χαρακτήρας και πολλές φορές τη βλέπουμε να αντιμετωπίζει με χιούμορ πολλά από όσα της συμβαίνουν. Εσύ αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα;
Είμαι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζω μόνο έτσι τα πράγματα. Ανέκαθεν ήμουν έτσι όμως. Αυτός θεωρώ πως είναι και ο καλύτερος τρόπος για να αποφεύγεις την αρνητική ενέργεια και την τοξικότητα. Το να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με χιούμορ, σίγουρα βοηθά στη δική σου ψυχολογία αλλά, με αυτό τον τρόπο περνά πιο εύκολα η πληροφορία και στους άλλους.
Από τη στιγμή που βλέπεις εμένα να αυτοσαρκάζομαι, σου δίνει την άνεση να απελευθερωθείς κι εσύ. Πολλές φορές οι άλλοι κομπλάρουν περισσότερο από εμένα. Στην πρεμιέρα της σειράς, υπήρχαν στιγμές που έβλεπα ανθρώπους να θέλουν να γελάσουν και συγκρατούσαν τον εαυτό τους γιατί δεν ήξεραν αν πρέπει. Αυτός είναι και ένας λόγος που είπα “ναι” στον ρόλο της Στέλλας.
Αν με άφηναν μπορεί να έκανα και πιο ακραία αστεία. Ελπίζω να γίνει και δεύτερος κύκλος και η εξέλιξη της Στέλλας να γίνει πιο πολύ πάνω στη δική μου εξέλιξη. Τώρα υποτίθεται πως βλέπουμε τον πρώτο χρόνο της Στέλλας μετά την κάκωση νωτιαίου μυελού και τις πρωταρχικές της ανησυχίες μέχρι να ξαναβρεί τη ζωή της.
Βλέπουμε όλο τον πόλεμο που γίνεται στο κεφάλι της προσπαθώντας να καταλάβει γιατί της συμπεριφέρονται σαν να είναι μια άλλη ενώ είναι ακριβώς το ίδιο άτομο. Αυτό που θέλουν τα περισσότερα άτομα με αναπηρίες είναι, να τους συμπεριφέρεσαι όπως ακριβώς θα συμπεριφερόσουν σε οποιονδήποτε άλλο.
Εσύ μετά το ατύχημα είδες να αλλάζουν συμπεριφορές ανθρώπων που ήταν γύρω σου;
Σαφώς, αλλά ήταν στο χέρι μου να τους κάνω να μου συμπεριφέρονται όπως πριν. Τους ξεκλείδωσα αρκετά γρήγορα. Έχω ένα ταλέντο στο να ξεκλειδώνω ανθρώπους στο κομμάτι της αναπηρίας. Βρίσκω πάντα την ευκαιρία, λέγοντας και κάτι λάθος, μέσα από το χιούμορ, να τους περάσω το σωστό.
Βέβαια, όλα θα ήταν διαφορετικά αν οι γονείς μου, μου είχαν περάσει από μικρή μια άλλη νοοτροπία, αυτή του “κρίμα”. Αν είχε γίνει αυτό, όταν έγινε το ατύχημα, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν είναι ότι οι γονείς μου με λυπούνται. Και κανείς δε θέλει να νιώθει ότι τον λυπούνται και προφανώς η ψυχολογία μου θα ήταν στα πατώματα.
Αυτή είναι μια νοοτροπία που την έχουμε γενικά σαν κοινωνία και που θα πρέπει να αλλάξει. Εγώ ήμουν και από τους τυχερούς γιατί στη Ναύπακτο όπου μεγάλωσα, είχαμε έναν άνθρωπο που ήταν σε αμαξίδιο, και είχε την οικογένειά του, και έκανε τα πάντα, ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Είμαι τυχερή που είχα αυτή την προσλαμβάνουσα.
Είδαμε σε ένα από τα επεισόδια να λες ότι, δε θες να σε αποκαλούν μαχήτρια της ζωής. Υπάρχουν τέτοιες φράσεις που ακούς στην καθημερινότητά σου και σε ενοχλούν;
Δεν θα έλεγα ότι με ενοχλούν. Απλά τα άτομα με αναπηρία, αυτού του είδους τις φράσεις, τις θεωρούμε γελοίες. Γιατί εγώ να θεωρούμαι μαχήτρια της ζωής και εσύ όχι; Κι εσύ δεν αντιμετωπίζεις δυσκολίες καθημερινά; Η διαφορά μας είναι ότι εγώ, καλούμαι να ανταπεξέλθω σε εμπόδια που η ίδια η κοινωνία μου βάζει και με καθιστά ανάπηρη.
Αν υπήρχε πρόσβαση παντού, δε θα είχα κανένα πρόβλημα. Αν δεν υπάρχουν υποδομές, εσύ με καθιστάς ανάπηρη. Το να μας αποκαλούν μαχητές της ζωής και όλα αυτά, είναι μια δικαιολογία της κοινωνίας μας απέναντι σε κάποιες κοινωνικές ομάδες προκειμένου να καλύψει την ανεπάρκειά της. Δώσε μας πρώτα πρόσβαση, και μετά πες μας εσύ όπως θες.
Έχεις όμως αρκετή επαφή και με τα παιδιά. Τι είναι αυτό που σε ρωτάνε πιο συχνά;
Τα παιδιά συνήθως κάνουν τις πιο σωστές ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις τους είναι αφιλτράριστες και ό,τι πιο αθώο γιατί είναι απλά η περιέργεια για τη διαφορετικότητα. Εκεί είναι που καλούνται οι γονείς να είναι λίγο πιο ανοιχτοί. Προσωπικά, έχει τύχει πολλές φορές να με δουν να κάνω σούζα με το αμαξίδιο και να μου πουν παιδάκια “να κάνω λίγο;”
Άλλες φορές με ρωτάνε γιατί κάθομαι σε αμαξίδιο ή αν μπορώ να κάνω διάφορα πράγματα. Σκέψου, πάω στα ξαδέρφια μου, είμαι από τις μεγαλύτερες στην οικογένεια, και τσακώνονται ποιος θα κάτσει πρώτος στο αμαξίδιο μόλις σηκωθώ. Η θεία μου στην αρχή προσπαθούσε να τους πει ότι δεν είναι παιχνίδι αλλά της εξήγησα πως καλό είναι να το επεξεργαστούν προκειμένου να το απομυθοποιήσουν.
Θεωρείς ότι έχει αρχίσει να αλλάζει λίγο ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σε σχέση με τους ανθρώπους με αναπηρίες;
Έχουν αρχίσει να αλλάζουν κάποια πράγματα. Υπήρχαν άνθρωποι σε αμαξίδια που αποτελούσαν πρότυπα αλλά μετά την προβολή και του δικού μου ατυχήματος που πήρε μεγάλη διάσταση, άρχισαν να προωθούνται λίγο περισσότερο κάποια πράγματα. Το ότι με πρότειναν και με επέλεξαν για διάφορα project και άρχισε να διαδίδεται σε περισσότερο κόσμο η πληροφορία γύρω από την αναπηρία, βοήθησε στο να μπει ένα μικρό λιθαράκι για αυτή την αλλαγή που επιζητούμε. Σίγουρα μεγάλο ρόλο έχουν παίξει και τα social που αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας μας.
Είναι κρίμα όμως να γίνονται έργα, αλλά να μη γίνονται σωστά. Βλέπεις πολλές φορές να υπάρχει ράμπα για να ανέβεις αλλά δεν υπάρχει για να κατέβεις. Στα πεζοδρόμια δε μπορείς να κινηθείς πολλές φορές λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων ή μηχανών, είναι δύσκολο ακόμα και για ανθρώπους χωρίς αναπηρία.
Τη στιγμή του ατυχήματος, αντιλήφθηκες ότι έχεις χτυπήσει και αν ναι, το πόσο σοβαρό ήταν αυτό το χτύπημα;
Όχι, δεν το αντιλήφθηκα. Ήμουν η μόνη που είχα τις αισθήσεις μου. Ήμουν μπρούμητα, είχα χτυπήσει τη σπονδυλική μου στήλη, διάφορα ζωτικά όργανα, τους πνεύμονές μου και είχα και εσωτερική αιμορραγία αλλά μέχρι να αρχίσουν οι πνεύμονές μου να γεμίζουν με αίμα, ανέπνεα και μίλαγα κανονικά. Σταδιακά άρχισε να μειώνεται το οξυγόνο μου.
Την παράλυση την υπέστην τη στιγμή της σύγκρουσης, χτύπησα στη σπονδυλική μου στήλη αλλά δεν ένιωθα πόνο. Ακούμπαγα στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου αλλά δεν ένιωθα να καίγομαι. Σκέψου ότι τα εγκαύματα ήταν σε τέτοιο βαθμό που υπήρχε ακόμη και η σκέψη του ακρωτηριασμού. Μέσα στην ατύχημα μου ήμουν τυχερή γιατί δεν ένιωθα τον πόνο ώστε να λιποθυμήσω. Βέβαια, είμαι έτσι σαν άνθρωπος που δε θα μου επέτρεπα να λιποθυμήσω.
Όταν άνοιξε η πόρτα του ασθενοφόρου, ένιωσα ότι μπορώ να χαλαρώσω. Κατεβαίνοντας την Κηφισίας με το ασθενοφόρο, αισθανόμουν πόνο στην πλάτη αλλά ακόμη δεν είχα καταλάβει τη ζημιά που είχα υποστεί. Τους έβλεπα να με κοιτάνε περίεργα και τρομοκρατημένα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο.
Όταν μπήκα στα εξωτερικά ιατρεία, χαλάρωσα, είπα ότι τώρα είμαι πλέον στα χέρια των γιατρών, μέτρησα μια λάμπα και έσβησα. Το γιατί με κοίταζαν έτσι στο ασθενοφόρο, το συνειδητοποίησα όταν ξύπνησα μετά το κώμα. Πριν όμως, είχα προλάβει να δώσω σωστά όλα τα στοιχεία των φίλων μου. Το αστείο είναι ότι έγραψαν λάθος το τηλέφωνο του πατέρα μου. Πέθαινα, και είχαν βρει τους πάντες εκτός από μένα.
Ο αθλητισμός υπήρχε από πριν στη ζωή σου ή ήταν κάτι που μπήκε μετά το ατύχημα;
Ο αθλητισμός υπήρχε ανέκαθεν στη ζωή μου. Έχω μεγαλώσει στη Ναύπακτο και εκεί, ούτως ή άλλως όλα τα παιδιά κάνουν δραστηριότητα. Όταν δεν είχαμε σχολείο ήμασταν συνέχεια έξω, με μια μπάλα ή κάναμε ποδήλατο, τα καλοκαίρια κολυμπάγαμε… Έπαιζα και μπάσκετ από πολύ μικρή. Πάντα είχαμε επαφή με αθλητικές δραστηριότητας σαν οικογένεια. Ο μπαμπάς μου σκέψου ήθελε να γίνει γυμναστής αλλά τελικά ακολούθησε άλλο επαγγελματικό δρόμο.
Εγώ πολλές φορές ακολουθούσα τον αδελφό μου, ο οποίος ως κλασικό αγόρι είχε δοκιμάσει τα πάντα, αλλά δε κράτησε τίποτα. Εμένα με κράτησε το μπάσκετ. Ως φοιτήτρια, μπάσκετ έπαιζα με τους φίλους μου μόνο αλλά έκανε πολύ ποδήλατο. Περίπου 1,5 χρόνο πριν το ατύχημα είχα ξεκινήσει και ακροβατικό pole dancing.
Ο αθλητισμός υπήρχε πάντα στη ζωή μου και πάντα μου άρεσε, δε θα μπορούσα λοιπόν μετά το ατύχημα να μην ασχοληθώ με κάτι που να έχει σχέση με αυτόν. Σκέψου, όπου ταξιδεύω πάντα κάνω κάτι. Έχω δίπλωμα κατάδυσης, wakeboard…Δε μπορώ να σκεφτώ ότι θα πάω κάπου και δε θα κάνω τίποτα.
Διάβασα ότι ένας από τους ανθρώπους που σε βοήθησαν πολύ μετά το ατύχημα, ήταν και ο Μάκης Καλαράς. (Παραολυμπιονίκης και εκπαιδευτής ΑμεΑ).
Ο Μάκης Καλαράς ήταν και είναι ο μέντοράς μου. Είναι το άλλο μου μισό σε άντρα με αναπηρικό αμαξίδιο. Με τον Μάκη, χτυπήσαμε την ίδια ημερομηνία με διαφορά 21χρόνων. Μάλιστα, όταν συνέβη το δικό μου ατύχημα ήμουν 21 χρόνων. Όταν χτύπησε ο Μάκης ήμουν έξι μηνών, και 21 χρόνια μετά, εμφανίστηκα μπροστά του.
Εκείνος σε πλησίασε πρώτος ή εσύ προσπάθησες να έρθεις σε επαφή μαζί του;
Νοσηλευόμουν σε ένα νοσοκομείο στο οποίο υπήρχαν πολλά νέα παιδιά με τα οποία έπρεπε να συνεργαστώ. Το ίδιο και στο κέντρο αποκατάστασης. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και στην παρέα, και στην κατανόηση και στο να περάσω πιο “αναίμακτα” το κομμάτι της νοσηλείας. Μια από αυτές τις κοπέλες, μου είπε ότι γνωρίζει κάποιον που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και κάνει τα πάντα. Όσο λοιπόν ήμουν στο κέντρο αποκατάστασης, η κοπέλα αυτή βρήκε το τηλέφωνό του και μου το έδωσε προκειμένου να επικοινωνήσω μαζί του.
Θυμάμαι, όταν τον πήρα τηλέφωνο, του μίλησα στον πληθυντικό, ήταν στο Δρέπανο σε κάτι αγώνες Kite. Ήρθε αργότερα να με βρει και να με βοηθήσει. Ενθουσιάστηκε που με είδε έτσι, “λυσσασμένη” να ξαναζήσω τις τρέλες μου, που δεν ήμουν φρικαρισμένη, που ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω. Ο Μάκης ήρθε για να μου βάλει ένα πρόγραμμα στο πώς πρέπει να γίνουν όλα. Πλέον, εκτός από μέντοράς μου, είναι και φίλος μου. Μπορώ να πω ότι είμαι η γυναικεία του εκδοχή.
Θυμάμαι, ότι το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι πως ότι βλέπω και μπορεί να κάνει εκείνος, μπορώ να το κάνω κι εγώ και ακόμα περισσότερα. Από τη στιγμή εκείνη, είπα ότι από αυτόν τον άνθρωπο θα πάρω όσα περισσότερα μπορώ. Έναν χρόνο μετά, ήμουν στο πλάι του ως εκπαιδεύτρια ΑμεΑ για τις γυναίκες. Έτσι κύλησε και κυλάει μέχρι σήμερα αυτή η γνωριμία.
Με τις δυο φίλες σου που ήσασταν μαζί στο αυτοκίνητο, εξακολουθείς να έχεις επαφές;
Φυσικά και έχω επαφές με τα κορίτσια μου. Η Ηλιάνα, που είχε τα γενέθλιά της εκείνο το βράδυ και βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, δεν είναι αυτόνομη αλλά πηγαίνουμε κανονικά και τη βλέπουμε, κάνουμε μαζί γενέθλια, γιορτές… Με την τρίτη της παρέας βγαίνουμε και έξω κανονικά. Έχει τελειώσει ψυχολογία, μετά το ατύχημα έκανε στροφή στην καριέρα της. Είμαστε φίλες, δε γίνεται να μην είμαστε φίλες.
Ακούω που λένε ότι συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις τα άτομα χάνονται μεταξύ τους. Προσωπικά, θεωρώ πως αν είχαμε “σπάσει” με τα κορίτσια, τότε θα ένιωθα πιο αδύναμη. Το ότι τις έχω στη ζωή μου και είμαστε καλά και συνοδοιπόροι είναι για μένα πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι μόνο μαζί θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτό. Είμαι της άποψης πως οι δύσκολες καταστάσεις φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά αρκεί, να είναι ρεαλιστές και να μην αποδίδουν ευθύνες στους άλλους γι’ αυτό που συνέβη.
Προσωπικά, δεν απέδωσα ποτέ ευθύνες στον Αποστόλη (ο φίλος και οδηγός του αυτοκινήτου) για ό,τι έγινε επειδή εκείνος ήταν στο τιμόνι. Προφανώς και δεν ήθελε να συμβεί αυτό, ναι μεν έχει ένα μερίδιο ευθύνης επειδή κρατούσε το τιμόνι αλλά μέχρι εκεί. Δε θα σκεφτώ “γιατί σε μένα”. Και στην τελική, γιατί να συμβεί σε κάποιον άλλο; Εννοείται πως κι εκείνος δε θα ήθελε να έχει συμβεί ποτέ όλο αυτό. Επιλογή μου ήταν να μπω στο αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο όπως μπαίναμε κάθε φορά, δεν ήταν μεθυσμένος. Αν βλέπαμε ότι δε μπορεί να οδηγήσει, δεν είμαστε χαζές, δε θα τον αφήναμε να οδηγήσει.
Συνήθως, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι περισσότεροι λειτουργούν εν βρασμώ και τα βάζουν με τους άλλους. Προσωπικά όμως, δεν έχω μάθει να χαϊδεύω τα αυτιά κανενός, πόσω μάλλον του ίδιου μου του εαυτού. Γιατί να ζω με ψευδαισθήσεις; Αφού ξέρω τι έχει συμβεί, η πληροφορία υπάρχει στο κεφάλι μου. Και τι δε θα έδινα, για να μπορέσω να κάνω έστω λίγο πιο ελαφριά την αναπηρία της Ηλιάνας προκειμένου να είναι λίγο πιο λειτουργική ή για να είναι μαζί μας ο Αποστόλης.
Πριν μερικούς μήνες πήρες μέρος και στο Madwalk.
Ναι, έκανα πασαρέλα με την Adidas. Τέτοιες δουλειές και τέτοια projects μου αρέσει πολύ να τα κάνω. Η διαφορετικότητα είναι κάτι που υπάρχει εκεί έξω αλλά δόθηκε μεγαλύτερη προβολή μετά από μια αναφορά της Βίκυς Καγιά στο diversity.
Προσωπικά, όταν μου προτείνουν να κάνω πράγματα που δεν έχουμε φανταστεί ότι μπορεί να κάνει ένα άτομο με αναπηρία, τότε είναι που δέχομαι με περισσότερη χαρά να το κάνω. Θυμάμαι, πιο παλιά, είχα ανοίξει την επίδειξη του Δημήτρη Στρέπκου σε ένα fashion week. Τότε, δεν με ήξερε κανείς ακόμα, και μόλις βγήκα στη σκηνή έγινε χαμός.
Μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θέλουν να περάσουν κάτι θετικό και που προσπαθούν να συμπεριλαμβάνουν ανθρώπους από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Υπάρχουν όλα εκεί έξω και καλό είναι να μην εθελοτυφλούμε.
Έχεις αντιμετωπίσει προβλήματα στις σχέσεις σου με τους άντρες λόγω της αναπηρίας σου ή έχεις νιώσει ποτέ να κομπλάρουν λόγω του δυναμικού σου χαρακτήρα;
Και τα δυο συμβαίνουν. Οι περισσότεροι στην αρχή δεν ξέρουν πώς να με προσεγγίσουν. Η προσωπικότητά μου, είναι αυτή που τους κερδίζει αλλά στη συνέχεια, είναι και αυτή που τους φοβίζει. Μάλλον δεν φαντάζονται ότι μπορεί να είμαι τόσο δυναμική και ενεργητική. Μου έχει τύχει να ξεκινήσω γνωριμία με ανθρώπους και αυτό να μην προχωρήσει λόγω του δυναμικού μου χαρακτήρα.
Άλλοι νιώθανε λίγοι. Μου έχει τύχει άνθρωπος να προσπαθεί να με “ρίξει” θεωρώντας ότι έτσι, θα είμαι πιο εύκολα μαζί του. Δεν κωλώνω όμως με τέτοια πράγματα. Έχω υπάρξει και σε σχέση με άνθρωπο που ήταν σε αμαξίδιο, άσχετα με το αν αυτό δεν προχώρησε. Όλα αυτά, είναι πράγματα που μπορούν να συμβούν στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Ταβάνι στους στόχους σου βάζεις;
Όχι, γιατί ποτέ δε ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Από μικρή, μου άρεσε να βλέπω τις λύσεις στα προβλήματα. Δεν σκεφτόμουν ότι έχω ένα πρόβλημα να λύσω αλλά, ότι έχω να βρω μια λύση. Οπότε, οτιδήποτε νέο έρχεται, το βλέπω σαν μια νέα πρόκληση που θέλω να δοκιμάσω.
Πέρα από τη σειρά, αυτή την περίοδο τι άλλο κάνεις;
Είναι μια παραολυμπιακή χρονιά, κυνηγάμε την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς του 2024, οπότε είμαι σε full προπονήσεις. Κάθε μήνα σχεδόν έχω ένα ταξίδι στο εξωτερικό λόγω αγώνων. Εντός Ελλάδας έχω το πρωτάθλημα μπάσκετ, έχω τα παγκόσμια πρωταθλήματα με την ξιφασκία.
Παράλληλα έχω όλες τις κοινωνικές δράσεις που τρέχω. Έχουμε τα σχολεία, που 1,5 μήνα έχουν πάει λίγο πίσω οπότε τον επόμενο έχω βάλει πολλά σχολεία. Κάνω πάρα πολλά πράγματα και προσπαθώ να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Πριν λίγο καιρό είχαμε το Sports Marketing Awards, είμαι ambassador σε διάφορες εταιρείες, κάνω αποστάσεις με Ημιμαραθώνιους.
Φέτος ελπίζω να μπορέσω να πάρω μέρος και στον αυθεντικό Μαραθώνιο. Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να μείνω στη ζωή αλλά και να είμαι εκεί έξω και να περνάω τόσα μηνύματα, θεωρώ πως είναι “υποχρέωσή” μου να κάνω άλλα τόσα.
