Με την υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου καταπιάστηκε στο τελευταίο podcast του ο Λάκης Λαζόπουλος
επιχειρώντας να αναλύσει όλες τις πιθανές εξηγήσεις γύρω από το κίνητρο της κατηγορουμένης για την ειδεχθή δολοφονία της 9χρονης Τζωρτζίνας Δασκαλάκη.
Ο Λαζόπουλος -που θυμάται την παρουσία της Πισπιρίγκου σε παράστασή του πριν ένα χρόνο-, εκτιμά ότι η ίδια προχώρησε στην δολοφονία των τριών παιδιών της μόνο και μόνο για να βγάλει τα εμπόδια από τη μέση στη σχέση της με τον Μάνο, προχωρώντας σε σχόλια που κανείς δημοσιογράφος μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να ξεστομίσει δημόσια.
Όσα είπε:
«Όταν είχα πάει πέρσι στην Πάτρα για μια παράσταση, υπήρχε στο κοινό μια γυναίκα που γελούσε πάρα πολύ. Πρέπει να ήταν η Πισπιρίγκου και τώρα που θυμάμαι τις ημερομηνίες, πρέπει να ήταν στα 40 της σπιτονοικοκυράς που κι αυτή την έφαγε η Πισπιρίγκου. Την έφαγε και γέλαγε. Πολύ γέλιο. Το σατανικό γέλιο της Πισπιρίγκου. Γενικά το πρόγραμμα της Πισπιρίγκου ήταν μαλλιά-νύχια-σκοτώνω. Μήπως πρέπει να ηρεμήσουμε λίγο; Γιατί τρια παιδιά, τα δικά της παιδιά, είναι ό,τι μεγαλύτερο σε έγκλημα.
Δε χρειάζεται καμία επιπλέον σπιτονοικοκυρά ως έγκλημα. Και δε γίνεται να της στερούμε τον ανιχνευτή ψεύδους, από τη στιγμή που το ζητάει. Μια κοινωνία που είναι απόλυτα βέβαιη ότι είναι φόνισσα, οφείλει να της το προσφέρει τώρα. Γιατί κι η ίδια είναι τόσο βέβαιη ότι θα εξαπατήσει το μηχάνημα. Γιατί είναι ένα μηχάνημα κι η ίδια. Είναι η εποχή τέτοια που μηχανοποιεί τους ανθρώπους. Ένα ασυναισθηματικό ον που σκότωσε τα παιδιά της με ποιο κίνητρο; Όλα τα έχουμε εξιχνιάσει εκτός από το σημαντικότερο: γιατί;
Πρόκειται για μια άσκοπη δολοφονία; Επειδή σκότωσε ο παππούς τη γιαγιά της, είχε μέσα της τον δολοφόνο; Έκανε τρία παιδιά, τρεις γέννες και μετά σιγά σιγά άρχισε να τα σκοτώνει; Γιατί; Στις τραγωδίες υπάρχει μια λέξη που αντικαθιστά τον φόνο και έχει σύνδεση με τη σκοπιμότητα της πράξης: η λέξη θυσία. Η θυσία της Ιφιγένειας. Η θυσία τρις της Ιφιγένειας. Τρεις Ιφιγένειες, τρία παιδιά που θυσίασε. Ας δεχτούμε πρόχειρα τη σκέψη αυτή και ας ψάξουμε στην περιοχή αυτή. Ας δεχτούμε τη θυσία. Ας πάρουμε τα τουφέκια και να κυνηγήσουμε σε αυτή την περιοχή. Θυσίασε τρία παιδιά το ένα μετά το άλλο.
Τα φρόντισε και μετά αποφάσισε να τα σκοτώνει ένα ένα. Γι’ αυτό έκανε παιδιά; Γιατί; Για να ξαναέχει τον Μάνο της; Μήπως η θυσία τριών παιδιών θα έφερνε ησυχία στη σχέση με τον Μάνο; Μήπως τα τρία παιδιά έγιναν αξεπέραστα εμπόδια για μια ζωάρα με τον Μάνο που σαβουροπ@δαγε από δω κι από κει γυναίκες; Στις κοινές φωτογραφίες με το παιδί, φαίνεται η απόλυτη συναισθηματική απόσταση. Αν τα τρία παιδιά τα έκανε για να κρατήσει τον Μάνο και αυτός όλο και ξεμάκραινε..; Στο μυαλό της Πισπιρίγκου υπήρχε μια μόνο εμμονική σκέψη για να οδηγηθεί η ίδια στο πιο ανθρωποβόρο έγκλημα. Στην πιο ψύχραιμη δολοφονία, στην πιο αθόρυβη θυσία».
