Στη νέα ταινία
του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy), «Πολύδροσο», το συστατικό είναι η Βίκυ Καγιά, η οποία μια μέρα, κάπου ανάμεσα στις τηλεοπτικές εκπομπές, τις φωτογραφήσεις και τα λαμπερά events δέχεται για πρώτη φορά στη ζωή της ένα τηλεφώνημα από το σκηνοθέτη που της προτείνει να παίξει.
«Την πρώτη μέρα στα γυρίσματα δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι, τους λέω “καλημέρα, πείτε μου τι θέλετε να κάνω!”». Θυμάται να αισθάνεται λες και οι συνεργάτες της μιλούν μια άλλη γλώσσα. «Κάποια στιγμή λέω στον Αλέξανδρο “θέλεις να μου δείξεις τι ρούχα θα φορέσω;”. Μου τα δείχνει και καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω. Λέω στον εαυτό μου, δεν γίνεται, θα τα καταφέρεις, έχεις δεσμευτεί, αυτοί οι άνθρωποι υπολογίζουν σε εσένα και τελικά βρίσκω τον τρόπο».
Η εμπειρία της ταινίας είναι για τη Βίκυ σαν μια προβολή σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου τα αληθινά παιδιά της έχουν φτάσει στην ενήλικη ηλικία της κινηματογραφικής κόρης της. Και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. «Μέσα από το ρόλο της μεγάλης Σοφίας δουλεύω το φόβο μου μήπως πάθουμε τίποτα τα παιδιά ή εγώ, σκέφτομαι πόσο κακό μπορεί να τούς κάνει αυτός ο φόβος, στην αυτοπεποίθηση, στην προσωπικότητα, στη ζωή τους και τον “μαζεύω”».
Ποιο είναι το δικό σας Πολύδροσο;
«Ήταν το μέρος όπου μεγαλώσαμε, κάπως περιοριστικό, όλοι θέλαμε να φύγουμε μακριά, μας έπνιγε, δεν μας άφησε να ονειρευτούμε και να είμαστε διαφορετικοί. Για μένα προσωπικά ήταν κάθαρση το να επιστρέψω και να κάνω αυτή την ταινία. Όταν ταξιδεύεις στον κόσμο και ωριμάζεις και βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου, βλέπεις τελικά ότι είχες μια πολύ καλή αφετηρία παιδικής ηλικίας, ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο μαύρα, τόσο περιοριστικά, ότι η ασφάλεια και η ρουτίνα σε βοήθησαν να τακτοποιήσεις κάπως τα πράγματα για να προχωρήσεις. Επίσης η ταινία άγγιξε κάποια κομμάτια του εαυτού μου που είχα θάψει, ας πούμε που τσακωνόμουν με τη μαμά μου, που ήμουν διαφορετική, που δεν ήθελα να ακούσω, που δεν ήθελα να μπω στο ίδιο καλούπι με όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου. Δεν έβγαινα ποτέ ιδιαίτερα τα βράδια, δεν μου άρεσαν τα ξενύχτια, δεν κάπνιζα ποτέ, δεν με ένοιαζε να πιώ, δεν ήξερα το χρώμα των ναρκωτικών κι αυτό νόμιζα ότι ήταν αντίδραση αλλά τελικά δεν αντιδρούσα σε αυτούς που επέλεγαν κάτι άλλο, έτσι είμαι. Ναι, βγήκα με τους φίλους μου στην “Αυτοκίνηση”, αλλά τελικά δεν ήταν για μένα».
Πηγή Marie Claire
