Η σύλληψη σε λέσχη
«Με ενόχλησε γιατί θα μπορούσα να είχα φύγει λαμογιέ, αλλά έμεινα για να πληρώσω το τίμημα» - Η επίθεση στο δρόμο
Η Αννίτα Πάνια συνάντησε τον Θέμη Αδαμαντίδη το βράδυ της Πέμπτης (2/6) σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη, με τον τραγουδιστή να μιλά για την προσωπική του ζωή, για τους πέντε γιους, τη στιγμή που του επιτέθηκαν αλλά και την απεξάρτηση από τον τζόγο.
Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στην Κασαριανή ενώ αργότερα μετανάστευσε στη Σουηδία.
«Όταν ήμουν μικρός μέναμε σε ένα υπόγειο. Άκουγα τον παππού μου που έμενε στο ισόγειο και τραγουδούσε και από εκεί κόλλησα. Έλεγα μ΄αρέσει αυτό που κάνει, από εκεί πήρα αυτόν τον δρόμο, δεν ήθελα να γίνω γιατρός και δικηγόρος».
Βρέθηκε στο talent show των 80s «Να η ευκαιρία», εξαιτίας της γιαγιάς του, η οποία ήταν αυτή που τα είχε κανονίσει όλα, και χάρη σε αυτή έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα!
«Ήμουν στη Σουηδία που τραγουδούσα και ήρθα στην Ελλάδα και μου είπε να κάτσω λίγο ακόμη. Την άλλη μέρα μιλούσε στο τηλέφωνο και έλεγε “ίσως να είναι αυτό που θέλετε να ακούσετε”».
Η είσοδος στις δισκογραφικές ήταν δύσκολη, οι παραγωγοί τον ήθελαν να τραγουδά ποπ, αλλά εκείνος βρήκε τον τρόπο να «τρυπώσει» στο λαϊκό τραγούδι.
«Ήθελα να ξεκινήσω στο λαϊκό, αλλά λόγω ηλικίας η εταιρεία θεώρησε πιο σωστό να απευθυνθώ στη νεολαία. Οι πωλήσεις είχαν μεγαλύτερη απήχηση, αποδέχτηκε περισσότερο κοινό τα τραγούδια που είχα. Δυσκολεύτηκα να πείσω τον κόσμο ότι τραγουδάω λαϊκά» ομολόγησε στη συνέχεια.
Σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στον ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή του αποκαλύπτοντας ότι έχει βιώσει αυτό που λέμε «τον απόλυτο έρωτα».
«Πολύ βασικό πράγμα στη ζωή μου ο έρωτας. Υπάρχει ο απόλυτο έρωτας, αλλά δύσκολα κρατάει για πολύ καιρό, χρειάζεται και από τους δύο μεγαλοψυχία, σοφία, ισορροπία για να υπάρξει η πορεία. Ο μεγάλος έρωτας έρχεται από την καλή σχέση και την συντροφικότητα. Θέλω να υπάρχει πάντα κάποιο άνθρωπος δίπλα μου, δεν μου αρέσει η μοναξιά», είπε αρχικά ο Θέμης Αδαμαντίδης.
Και πρόσθεσε: «Έχω αποκτήσει πέντε αγόρια και πέντε αγόρια ήμασταν και στη δική μου οικογένεια. Δεν ξέρω αν θα έκανε και άλλο παιδί, ποτέ δεν ξέρεις, ότι θέλει ο δημιουργός μας».
Η σύλληψη σε χαρτοπαικτική λέσχη και ο τζόγος
Η συζήτηση συνεχίστηκε με το θέμα του τζόγου, για το οποίο έχει μιλήσει ανοιχτά και στο παρελθόν.
«Δεν το καυχιέμαι, δεν το κρύβω. Δεν ενοχλώ κάποιον, ίσα ίσα με ενοχλεί να σου υποδεικνύουν πού να πας. Διαφορετικά δεν κάνεις εσύ αυτό που θες, κάνεις αυτό που σε κατευθύνουν. Βέβαια, έχω κουραστεί με τον τζόγο. Πηγαίνω σε κάποια στη γειτονιά και κάποιες φορές πηγαίνω και σε λέσχες. όχι στα απρόσωπα, γιατί δεν μ΄αρέσει αυτά που θα αφήσω να μην ξέρω πού θα πάνε. Πάω εκεί που ο άνθρωπος θα έρθει και θα μου επιστρέψει κάποια στη δουλειά μου, τον άλλο πού θα τον βρεις; Με βρήκαν σε μία παράνομη λέσχη και ασχολήθηκαν με εμένα αντί να ασχοληθούν με το γεγονός ότι λειτουργεί αυτός ο χώρος. Και κάθεσαι και με βγάζεις σέντρα; Σαν να θες να το διαφημίζεις αυτό, καλώς ή κακώς επηρεάζω ανθρώπους. Εγώ δεν πήγαινα εκεί και έπαιρνα τηλέφωνο “ελάτε”.
Με ενόχλησε γιατί θα μπορούσα να είχα φύγει λαμογιέ, αλλά έμεινα για να πληρώσω το τίμημα. Δεν θα κάτσω να σκάσω αν έχει κόστος στην εικόνα μου γιατί πάνω απ΄όλα, και από τη δουλειά μου, βάζω το πώς νιώθω εγώ και δεν πιέζομαι να κάνω αυτό που θέλει ο οποιοσδήποτε. Δεν πηγαίνω για να κερδίσω, πηγαίνω για απομόνωση, δεν νικιέται αλλά σου δίνει αυτή την ψευδαίσθηση. Δεν το έχω ανάγκη και 1,5 χρόνο το είχα κόψει μαχαίρι, μετά από ένα συμβάν άνοιξα ξανά την πόρτα», εξήγησε ο Θέμης Αδαμαντίδης.
Η επίθεση που δέχτηκε στο δρόμο
Μίλησε επίσης για την επίθεση που είχε δεχτεί από δύο άτομα που επέβαιναν σε μηχανή.
«Εγώ είδα δύο νεαρούς να έρχονται και νόμιζα θα μου πούνε έλα ρε Θεμάρα ή οτιδήποτε. Διαχωρίζονται, ο ένας δεν βγάζει το κράνος και κάτι κατάλαβα. Έγινε αφοπλιστικά. Ήταν μια ενέργεια που δεν υπήρχε καμία ένδειξη ή προειδοποίηση» ανέφερε ο Θέμης Αδαμαντίδης.
«Με την ίδια ταχύτητα που έπεσα, με την ίδια σηκώθηκα. Μόλις σηκώθηκα κι οι δύο ξεκίνησαν να τρέχουν. Σου λένε δεν ξέρουμε πως μπορεί να εξελιχθεί. Ξέρω το λόγο, αλλά τι να κάτσω να εξηγώ τώρα. Ο καθένας πιστεύει ότι έχει δίκιο» κατέληξε ο Θέμης Αδαμαντίδης.
