Στην καρδιά
των Χριστουγέννων ο Πάνος Μουζουράκης μεταμορφώνεται σε Σκρουτζ στο απόλυτο ροκ μιούζικαλ.
«Σύμφωνα με τη διασκευή του κλασικού παραμυθιού του Ντίκενς ο Σκρουτζ δεν είναι τσιγκούνης στα χρήματα, είναι τσιγκούνης στα συναισθήματα», λέει και απαντά στο αν σήμερα βιώνουμε συναισθηματική τσιγκουνιά.
Νομίζω ότι είμαστε λίγο επιφυλακτικοί γιατί βιώνουμε μια πληθώρα υποκρισίας. Μας έχουν φοβίσει και μας έχουν αναγκάσει να είμαστε επιφυλακτικοί. Μας έκλεψαν τον Ζορμπά από μέσα μας. Δεν αφορά όλους τους Έλληνες. Έχω αρκετούς ανθρώπους από τους οποίους παραδειγματίζομαι, που ζουν με αγάπη, ελεύθεροι, αλλά βλέπω πολύ κόσμο κλεισμένο. Βέβαια, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Γίνονται τόσες τρομερές αλλαγές και όλοι προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε. Μέχρι να συνηθίσεις μια κατάσταση, έχει προκύψει κάτι άλλο και συνάμα η ζωή εξελίσσεται. Συμβαίνουν σεισμοί, πόλεμοι, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Εγώ δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Και για να σε ξαναγυρίσω στον Σκρουτζ δεν τον αντέχει αυτόν τον κόσμο. Και μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις του είναι «γιατί να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα;» Ο κόσμος συνεχίζει να είναι ένα απαίσιο μέρος ακόμα και τα Χριστούγεννα.
Γίνονται πόλεμοι, άνθρωποι βομβαρδίζονται, βάρκες βουλιάζουν, παιδιά κλέβονται και πηγαίνουν ποιος ξέρει πού, αλλά όλα καλά... Οσο πωλούνται όπλα και ναρκωτικά και ποιος ξέρει τι άλλο, που δεν θέλω ούτε να το μάθω. Αλλά, έρχονται ο Φρέντι Μέρκιουρι, ο Ελβις η Είμι Γουάινχαουζ και, μέσα από ένα πολύ ωραίο ταξίδι, τον ξαναγυρνάμε στα δικά του τα τραύματα, για να τα καθαρίσει και να μπορέσει τουλάχιστον το δικό του κομμάτι να το εξαγνίσει. Εδώ θα συνδυάσω τον Σκρουτζ με το βιβλίο που είχα διαβάσει και έλεγε πως οτιδήποτε συμβαίνει έξω σου, είναι ένα αποτέλεσμα του μέσα σου. Ότι ουσιαστικά εμείς πρέπει να παλεύουμε για την ακεραιότητα του «είναι» μας το οποίο θα προσπαθήσουν πολλές φορές να το αλλάξουν, να το καθοδηγήσουν, να το μορφώσουν με τον δικό τους τρόπο, να σε πείσουν για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος να περάσεις μια ζωή κυνηγώντας το δίκιο σου. Όπως μου είπε πολύ σοφά κάποιος πέρυσι: σταμάτα να ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου, γιατί θα πεθάνεις ψάχνοντάς το.
Ως παιδί, είχες γράψει γράμμα στον Αϊ-Βασίλη, έλεγες τα κάλαντα;
Η αλήθεια είναι πως δεν έγραψα ποτέ γράμμα στον Αϊ-Βασίλη, κάλαντα δεν έλεγα γιατί ντρεπόμουν, ήμουν ένα ντροπαλό παιδάκι. Θυμάμαι όμως να στολίζουμε οικογενειακά όλοι μαζί το δένδρο. Μια φορά απογοητεύτηκα όταν άνοιξα το δώρο κάτω από το δένδρο και ήταν ένα πουκάμισο. Ήταν το μόνο δώρο που πήρα εκείνα τα Χριστούγεννα και ήθελα παιχνίδια, γιατί ήμουν μικρό παιδί. Ήταν ένα καρό ασπρόμαυρο πουκάμισο που ακόμα το έχω εικόνα και μάλλον με σημάδεψε, γιατί και τώρα που μιλάμε φοράω ένα ασπρόμαυρο καρό πουκάμισο. Πλέον όμως είμαι πιο πολύχρωμος
Πηγή Real
