Ο Γιάννης Στάνκογλου έδωσε συνέντευξη
στο Down Town και μίλησε για το πόσο ελεύθερα θέλει να μεγαλώσουν τα παιδιά του, ενώ έθιξε και τη δική του σeξουαλικότητα. Επίσης αναφέρθηκε στο πόσο οριακά μεγάλωσε και στην ατίθαση εφηβεία που έζησε.
Πιστεύεις ότι ακόμα είμαστε πολύ πίσω;
«Είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τη Δυτική Ευρώπη. Και φταίει και το γεγονός ότι τα πολιτεύματα που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια – να το πω με μια πολύ απλή φράση – ήταν για τον π@@@@ο. Με πελατειακή λογική, χωρίς να έχει κανείς το θάρρος να αλλάξει την κοινωνία. Μεγαλώνοντας, θυμώνω ακόμη περισσότερο γιατί έχω δυο αγόρια που θέλω να είναι ελεύθερα, να μην φοβούνται να εκδηλώσουν αυτό που πραγματικά θέλουν να είναι. Και θα το καταφέρουν αυτό οι νέες γενιές, το βλέπω ήδη. Για παράδειγμα, υπάρχουν πλέον στα αγγλικά πολλοί χαρακτηρισμοί και ορολογίες σε σχέση με το φύλο.
Μπορεί ας πούμε, ένα αγόρι να θέλει να το φωνάζουμε «η Γιάννης», να χρησιμοποιούμε το θηλυκό όταν του απευθυνόμαστε. Πάει προς τα εκεί το πράγμα και με βρίσκει πολύ σύμφωνο. Αυτό που κάνουν τώρα τα πιτσιρίκια, που αναζητούν τον δρόμο τους, το ίδιο έκανε και η δική μου γενιά, μην νομίζεις ότι άλλαξε κάτι. Απλώς, τώρα είμαστε πιο ανοιχτοί. Κι εμείς χαριεντιζόμασταν με αγόρια στην ηλικία των 13-14. Είναι φυσικό. Φλερτάραμε ρε παιδί μου, υπήρχε ένας φυσικός ερωτισμός».
Σκέφτηκες ποτέ στην εφηβεία σου αν είσαι gay;
«Καταλάβαινα ότι μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες, αλλά δεν σημαίνει ότι επειδή σου αρέσουν οι γυναίκες δεν μπορείς να έρθεις πολύ κοντά με έναν φίλο σου σε αυτές τις ηλικίες. Και τώρα δηλαδή μπορεί να συμβεί. Μπορεί να μην κάνεις sex, αλλά μπορεί να τον φιλήσεις στο στόμα, να τον πάρεις αγκαλιά και να κλάψεις γι’ αυτά που νιώθεις για εκείνον. Σιγά!».
Καταλαβαίνω ότι μεγάλωσες ελεύθερα.
«Σίγουρα, αλλά όχι με την ελευθερία που προσπαθώ να περάσω εγώ στα παιδιά μου. Είχα ελευθερία επειδή μου είχαν εμπιστοσύνη. Έχει να κάνει με την αγάπη, γιατί πήρα αγάπη από τους γονείς μου και είχα κάποιους ηθικούς κανόνες. Έμαθα να μην κάνω κακό στον άλλον, ακόμη και ως νέος που μπορεί να τσακωνόμουν στα μπαρ, να έπαιζα μπουνιές».
Έχεις ζήσει οριακά;
«Ήμουν πολύ ατίθασος μέχρι τα 17. Πήγαινα στα γήπεδα με τον Παναθηναϊκό, κατέβαινα στις πορείες, έπαιζα ξύλο στους δρόμους. Με την παρέα μου στα μπαρ τον προκαλούσαμε τον καβγά. Θυμάμαι σε ένα μπαρ στο κέντρο, στις αρχές του 90, ήμασταν με μερικούς φίλους, κάποιος πείραξε ένα κορίτσι από μια άλλη παρέα και ξεκινήσαμε να παίζουμε ξύλο. Μπουνιές κανονικά. Όπως πάω να πιάσω έναν τύπο, καταλαβαίνω ότι έχει πιστόλι πάνω του. Μου λέει “φύγε όπως είσαι, τώρα”. Έχω παίξει ξύλο με μπράβους από μαγαζιά, μου έχουν σπάσει τη μύτη και έτρεχα για ράμματα. Ο πατέρας μου με είχε δει να γυρίζω στο σπίτι 6 το πρωί με γύψο στη μύτη και αίματα στα μαλλιά. Μου έβαλε ένα χοντρό χέρι, αλλά δεν άκουγα κανέναν».
