Η Ευαγγελία Μουμούρη
ήρθε στον κόσμο στις 7 Μαΐου 1971.Σπούδασε Επικοινωνία & ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και με υποτροφία παρακολούθησε μαθήματα Κοινωνιολογίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμια της COIMBRA στην Πορτογαλία.
Είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1995). Σπούδασε χορό στις σχολές της Ντιάνας Θεοδωρίδου-Καζή, της Μαρίας Αγγελοπούλου και στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης. Παρακολούθησε μαθήματα τραγουδιού με τη Λουκία Φρατσέα.
Η γνωστή ηθοποιός, έγινε γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της σε δημοφιλείς σειρές, ενώ την απολαύσαμε πρόσφατα στις Άγριες Μέλισσες να υποδύεται με επιτυχία τη μάντισσα Σμαρώ.
Ευαγγελία Μουμούρη για τα παιδικά της χρόνια και την απώλεια
Η ηθοποιός φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Δύο στη μία» και μας “χάρισε” μια εκ βαθέων εξομολόγηση καθώς μεταξύ άλλων μίλησε για τα παιδικά της χρόνια αλλά και την σχέση με τον πατέρα της και πωςς διαχειρίστηκε την απώλεια του.
Η Ευαγγελία Μουμούρη δήλωσε αρχικά: «είμαι μοναχοπαίδι και κόρη ναυτικού. Δεν είχα συνηθίσει να έχω τον μπαμπά μου. Τον είχα περισσότερο σαν αδελφό μου ενώ σαν πατρικό πρότυπο είχα τον παππού μου, τον πατέρα του πατέρα μου. Αυτός ήταν το πατρικό μου πρότυπο και τον σκέφτομαι ακόμα και τώρα. Ο μπαμπάς μου ήταν ο μικρός μου αδελφός, ας πούμε. Έτσι τον έβλεπα. Όταν ήμουν μικρή δεν τον ήθελα γιατί ερχόταν στο σπίτι, πήγαινε να με αγκαλιάσει και εγώ έβλεπα έναν ξένο. Δεν τον ήξερα. Φαντάζομαι πως για εκείνον θα ήταν πιο δύσκολο από ότι για μένα αλλά μετά, όταν ερχόταν και τον συνήθισα, κάναμε ότι βλακείες μπορούσαμε να κάνουμε».
Όταν είχε πεθάνει ο μπαμπάς μου, μόλις τελείωνα. Δηλαδή έδινα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο για να βγω στη δουλειά και μια μέρα πριν είχε πεθάνει ο μπαμπάς μου. Κάνουμε τις εξετάσεις, πάμε περιοδεία και μετά θυμάμαι πως για ένα, δυο χρόνια δεν μπορούσα να χαμογελάσω. Δεν μπορούσα να γελάσω. Και αποφάσισα ότι θα το κάνω επίτηδες, θα γελάω επίτηδες και έκανα στα ψέματα ότι γελούσα.
Έλεγαν δηλαδή κάτι, δεν ένιωθα εγώ κάτι για να γελάσω και «έπαιζα» ότι γέλαγα. Με ρωτούσαν «γιατί γελάς έτσι;» μα δεν τους έλεγα γιατί γελούσα έτσι. Σιγά σιγά αυτό ήρθε και έγινε αλήθεια. Σίγουρα είχα κατάθλιψη τότε, σίγουρα δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό το πράγμα. Εγώ ζητάω βοήθεια, λέω συχνά «σε χρειάζομαι» και βεβαίως είμαι εκεί στους φίλους και τους ανθρώπους μου για να τους στηρίξω και εγώ».
