Ο Αντώνης Λουδάρος
παραχώρησε συνέντευξη στην Μαρία Ανδρέου και το ένθετο Enjoy με αφορμή την περιοδεία της παράστασης «Άντρες με τα όλα τους». Ο γνωστός ηθοποιός θέλησε να τοποθετηθεί για τις κρίσεις που διακρίνουν σήμερα την ελληνική κοινωνία αλλά και το… αντίδοτο σε αυτές, ξεσπώντας μάλιστα και για το όνειρο της Μυκόνου.
Και παλιά στην Ελλάδα ο κόσμος πεινούσε, μεταπολεμικά πέρασε μεγάλη φτώχεια, μετανάστευση, αλλά είχε αλληλεγγύη, είχε τιμιότητα, φιλότιμο, ανθρωπιά. Γιατί δεν υπάρχουν σήμερα τέτοια αξιακά πρότυπα;
Εδώ για μένα φταίει η οικογένεια, οι δάσκαλοι αλλά κυρίως οι γονείς. Στην οικογένεια μου μού έμαθαν τρόπους, να μιλάω όμορφα, να είμαι ευγενικός, να χαμογελώ, να λέω «καλημέρα», «παρακαλώ», «ευχαριστώ». Σήμερα το να είσαι ευγενικός δεν υπάρχει ως δομικό στοιχείο στην κοινωνία μας. Αν και για μένα είναι θεμέλιο η ευγένεια. Για να βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου κάποιες δύσκολες μέρες, χαμογελάω πιο πολύ στους γύρω μου.
Πιστεύω ότι το χαμόγελο το αληθινό, που βγαίνει από την ψυχή, δεν συνηθίζεται. Ποτέ δεν συνηθίζεται, αναζητάς τον καλό και τον θετικό άνθρωπο, που έχει φως που σου δίνει δύναμη. Δεν μου αρέσει που άλλαξε η ηθική των ανθρώπων, που αγρίεψαν, που έγιναν αγενείς. Ο πολιτισμός του Έλληνα είχε τη φιλοξενία, τη ζεστασιά.
Ποιο είναι το αντίδοτο σε όσα περιγράφεις;
Η παιδεία και οι τέχνες, βασικά ο πολιτισμός. Αλλά, πάνω από όλα αυτά, θα έβαζα ως πρωταρχικό πυρήνα την ίδια την οικογένεια. Όταν οι γονείς παραμελούν τα παιδιά, δεν ενδιαφέρονται, τι περιμένει κανείς; Άνοιξη; Ξέρετε, και η παραμέληση είναι μια μορφή κακοποίησης και η αδιαφορία δημιουργεί ψυχικά τραύματα.
Τα λάθη των κακών γονιών τα πληρώνει μετά όλη η κοινωνία. Πέρα από τους καβγάδες ανάμεσα στα ζευγάρια, που ταράζουν τα παιδιά, υπάρχει και η πλήρης αδιαφορία των γονιών που τους δημιουργεί χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Είναι μεγάλη η ευθύνη να γίνεις σωστός γονέας. Θα μου πείτε, υπάρχει σχολή καλών γονέων; Ίσως και να έπρεπε να υπάρξει. Πως να γίνεσαι συνειδητοποιημένος γονέας, υπεύθυνος.
Γιατί αλλιώς, αν δεν αλλάξει η διαπαιδαγώγηση, θα ζούμε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο γονέων. Ο πολιτισμός δίνει ερεθίσματα αλλά τα παραδείγματα τα δίνουν οι γονείς, όχι από τις συμβουλές τους αλλά από τη στάση τους στην καθημερινότητα. Πριν από τα Μνημόνια όλοι ζούσαν το όνειρο της Μυκόνου. Είχε γίνει ιδανικό η ξαπλώστρα των 300 ευρώ στη Μύκονο.
Μα, αν δεν τα έχεις, τι θα κάνεις; Θα κλέψεις για να πας να τα βρεις; Μα ούτε 20 ευρώ δεν θα έδινα για μια ομπρέλα. Έτσι χάσανε περιουσίες κάποιοι για τη χλιδάτη ζωή στη Μύκονο. Δεν είναι οι αξίες μας στη Μύκονο και στην ξαπλώστρα. Για τον Θεό πια! Τόση επίδειξη; Νισάφι. Εν τω μεταξύ φέτος ο τουρισμός μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Ε, όταν πληρώνει ο τουρίστας χρυσά τα καλαμαράκια, θα έρθει ξανά;
